Onder de Brusselse zomerzon hopt ze moeizaam verder. Haar pootjes zijn gebroken, haar rugje is geknakt. Ze tuimelt van tuinmuren naar stoepranden, en kruipt van goten naar vensterbanken als een schichtige schim. Het is de poes uit ons ver verleden. Uit een tijd waar poezen nog niet snoezig waren -of dat dachten we- uit een tijd waar ze nog mee op de bezems van heksen door de lucht vlogen en ons opzadelden met kwalen en narigheid -of dat dachten we. Deze poes uit het verleden zoekt een thuis in het heden. Een thuis waar ze niet met stokken wordt achternagezeten en niet van torens wordt gegooid, een thuis waar ze niet wordt gezondebokt maar op jouw schoot kan spinnen. Aan de hand van de omzwervingen van de vermaledijde kat, rijgt het kunstenaarsteam de verhalen van Brusselaars aan elkaar. Verhalen van mensen die elk op hun eigen manier een betekenisvolle thuis zoeken, verhalen van mensen die net zoals deze poes troost zoeken zonder een ander te zondebokken.